در حال حاضر برآورد می‌شود كه 15 تا 20 میلیون نفر در سراسر جهان به HTLV-1 مبتلا باشند. این عفونت در برخی از مناطق جهان از جمله جنوب غربی ژاپن، منطقه کاراییب، آمریکای جنوبی، آفریقای نیمه صحرایی، برخی جزایر قاره اقیانوسیه و شمال شرق ایران به‌صورت بومی وجود دارد. بالاترین میزان شیوع HTLV-1 در ژاپن است به طوریکه تخمین زده می‌شود حدود 1 تا 2 میلیون نفر مبتلا به این ویروس باشند و در بعضی از مناطق جنوب ژاپن 15 تا 30 درصد افراد مبتلا شده‌اند.
شكل بالا توزیع جغرافیایی عفونت HTLV-1 را در نقاط مختلف جهان نشان می‌دهد (كشورهای با عفونت اندمیك [شیوع بین 1 و 5 درصد در برخی جمعیت‌ها] به‌صورت نارنجی و كشورهای با شیوع كمتر [شیوع كمتر از 1 درصد در برخی گروهها] به‌صورت زرد نشان داده شده‌اند.
HTLV در قاره آسیا و اقیانوسیه
ایران، ژاپن و برخی جزایر قاره اقیانوسیه جزو كشورهایی هستند كه عفونت HTLV-1 در آنها بومی است در واقع جنوب ژاپن بیشترین شیوع HTLV-1 را در جهان دارد و بیش از 10 درصد جمعیت عمومی آن مبتلا به این ویروس هستند. در جزیره‌ای در كره جنوبی نیز كه در همسایگی جنوب ژاپن قرار دارد شیوع HTLV-1 بیشتر از مناطق دیگر این كشور می‌باشد. بررسی‌های انجام شده در جنوب غربی و شمال شرقی چین، اندونزی، تایلند و نپال هیچ مورد مثبتی از عفونت HTLV-1 یا HTLV-2 را نشان نداده است. از طرف دیگر تایوان، جنوب چین، تركمنستان از دیگر كشورهای آسیایی است كه در آن شیوع HTLV-1 در اهداكنندگان خون قابل توجه می‌باشد.
HTLV در قاره آفریقا
در دهه گذشته مطالعات كمی در مورد عفونت HTLV در آفریقا انجام شده است و تعداد افراد آزمایش شده نیز محدود است. با این‌حال در كشورهایی مثل گینه بیسائو، توگو، كامرون، اتیوپی، موزامبیك، اوگاندا و آفریقای جنوبی شیوع قابل توجهی گزارش شده‌است اما در تونس، سومالی و زیمباوه بررسی داوطلبان اهدای خون مورد مثبتی از HTLV-1 یا HTLV-2 را نشان نداده‌است.
HTLV در قاره اروپا
عفونت HTLV در جمعیت عمومی اروپای غربی نادر است اما در برخی گروهها مثل مهاجرین از مناطق اندمیك و معتادان تزریقی گزارش شده‌است (بررسی‌های انجام شده در اهداكنندگان و دریافت‌كنندگان خون و معتادان تزریقی در آلمان مورد مثبتی از HTLV-1 یا HTLV-2 را نشان نداده است. همچنین شیوع عفونت HTLV-1 در سوئد، هلند، انگلیس، فرانسه و اسپانیا بسیار پائین می‌باشد و مورد معینی از HTLV-2 گزارش نشده است یا شیوع آن بسیار كمتر از HTLV-1 بوده‌است. بااین حال در انگلیس 0/05 تا 0/4 درصد زنان حامله از نظر HTLV-1 مثبت بوده‌اند. همچنین عفونت HTLV-1/2 در معتادان تزریقی ایرلند و ایتالیا بسیار شایع می‌باشد. از طرف دیگر عفونت HTLV در اروپای شرقی شایع‌تر است.
HTLV در قاره آمریکا
در ایالات متحده تقریبا 0/01 درصد داوطلبان اهدای خون به HTLV-1 و 0/02 درصد آنان با HTLV-2 مبتلا هستند. عفونت HTLV-1 در ایالات متحده آمریكا شیوعی نصف شیوع HIV در معتادین به مواد مخدر تزریقی و یك دهم شیوع آن را در جمعیت عادی دارد.
اولین بار در سال 1369 چهار بیمار مبتلا به نوعی سرطان خون در فلسطین اشغالی گزارش شدند كه همه آنها از مشهد به این كشور مهاجرت كرده‌بودند و در سه نفر از آنان عفونت HTLV-1 وجود داشت. در مطالعه دیگری كه در همان سال انجام شد 12 درصد یهودیانی كه از مشهد به فلسطین اشغالی مهاجرت كرده‌بودند، از نظر عفونت HTLV-1 مثبت گزارش شدند در حالی‌كه در میان یهودیان ایرانی غیر مشهدی و سایر یهودیان غیر ایرانی هیچ مورد مثبتی مشاهده نشد.
در سال 1370 گزارش مقدماتی بررسی HTLV-1 در خراسان منتشر شد و یك سال بعد، 13 بیمار مبتلا به سرطان خون سلول تی بالغین از بیمارستان قائم (عج) مشهد گزارش شد كه در تمام آنها یافته‌های آزمایشگاهی به نفع HTLV-1 بود.
مطالعات یادشده احتمال بومی بودن استان خراسان از نظر این HTLV-1 را مطرح نمود و پس از آن مطالعات متعددی جهت بررسی شیوع این عفونت در استان خراسان و سایر مناطق كشور صورت گرفت.
شیوع HTLV در خراسان رضوی
1-1- مشهد
سال 1372 خورشیدی: در مطالعه‌ای كه در این سال بر روی داوطلبان اهدای خون در مشهد انجام شد، شیوع HTLV-1 ، 2/3 درصد گزارش گردید.
سال 1373 خورشیدی: بررسی حدود 16000 نمونه از خون‌های اهدایی از 21 پایگاه انتقال خون كشور بود، شیوع كلی HTLV-1 در كشور را 0/29 درصد نشان داد. در این مطالعه فراوانی این عفونت در اهداكنندگان خون در مشهد 1/97 درصد گزارش گردید در حالی‌كه در شهرهای دیگر كشور بین صفر تا 0/5 درصد متغیر بود.
سال 1375 خورشیدی: در بررسی كه بر روی 694 نفر از مراجعه‌كنندگان به آزمایشگاه‌های تشخیص طبی، داوطلبان اهدای خون و 13 نفر از مبتلایان به لنفوم در مشهد و نیز 90 نفر از افراد سالم مراجعه‌كننده به درمانگاه آلرژی در گنبدكاووس انجام شد شیوع عفونت در افراد سالم در مشهد 3 درصد گزارش گردید و تمامی 13 بیمار مبتلا به لنفوم، HTLV مثبت بودند اما در ساكنین گنبد كاووس هیچ مورد مثبتی مشاهده نشد.
سال 1382 تا 1385خورشیدی: مطالعه‌ای شیوع این عفونت را در فاصله سه سال متوالی از ابتدای زمستان 1382 تا انتهای پاییز 1385 در اهداكنندگان خون مشهد، 0/42 درصد گزارش نمود كه نشاندهنده روند نزولی شیوع عفونت در دهه اخیر در این گروه بود.
سال 1388خورشیدی: مطالعه جهاد دانشگاهی در این سال نشان داد شیوع عفونت در جمعیت عمومی مشهد برخلاف اهداكنندگان خون در سال‌های اخیر رو به كاهش نبوده‌است. در این مطالعه شیوع كلی عفونت HTLV-1 در جمعیت عمومی، 2/1 درصد به‌دست آمد. عفونت HTLV-2 تنها در دو مورد مشاهده‌شد كه به صورت ابتلای همزمان به هر دو نوع 1 و 2 ویروس HTLV بود.
1-2- سایر شهرهای استان خراسان رضوی
در مطالعه‌ای كه در سال 1381 بر روی یك‌هزار نفر از جمعیت عمومی شهرستان نیشابور انجام شد ابتلا به HTLV-1 3/4 درصد گزارش شد. به‌علاوه مطالعه دیگری در فاصله سال‌های 1382 تا 1387، شیوع عفونت HTLV-1 در اهداكنندگان خون نیشابور را 1/15 درصد گزارش نمود. همچنین مطالعه جهاد دانشگاهی در سال 1388 مراجعین به آزمایشگاه نیشابور، شیوع بالای عفونت را در این شهر تایید نمود. به‌طوری كه 7/3 درصد از 482 نفری كه به دلایل مختلف برای انجام آزمایش تشخیصی HTLV به آزمایشگاه جهاد دانشگاهی در نیشابور مراجعه كرده‌بودند در آزمایش تاییدی وسترن‌بلات مبتلا به عفونت HTLV-1 بودند.
مطالعه‌ای در سال 1387 خورشیدی شیوع این عفونت را در جمعیت عمومی سبزوار، 1/66 درصد و مطالعه دیگری در سال 1390 خورشیدی شیوع این عفونت را در جمعیت عمومی تربت حیدریه، 1/25 درصد گزارش نمود.
شیوع HTLV در سایر استانهای كشور
مطالعاتی كه در مناطق دیگری از كشور در داوطلبان اهدای خون انجام شده‌است بیانگر شیوع نسبتا بالای عفونت در استان چهارمحال و بختیاری، شیوع متوسط آن در استانهای آذربایجان غربی، هرمزگان و كرج و شیوع پایین آن در استانهای خراسان جنوبی، ایلام و بوشهر است. اما در بیشتر استانهای كشور شیوع این عفونت در جمعیت‌های پرخطر بالاست. به‌طوری كه در دریافت‌كنندگان مكرر خون مانند مبتلایان به تالاسمی، هموفیلی و بیماران همودیالیزی از 1 تا 7 درصد گزارش شده است.
ساز و کار انتقال HTLV-1
ویروس HTLV در داخل بدن موجودات زنده به صورت آزاد در سرم دیده نمی‌شود و به صورت داخل سلولی یافت می‌گردد. بنابراین ویروس از طریق هوا، دست دادن و تماس‌های عادی منتقل نمی‌شود و عمده راه‌های انتقال آن زمانی‌است که احتمال انتقال سلول آلوده امکان پذیر باشد. مثل انتقال خون، اعمال جراحی، اعمال دندان‌پزشکی، حجامت، استفاده از سرنگ و سوزن مشترک، از طریق سلول‌های آلوده در شیر مادر و تماس جنسی بخصوص از مرد به زن.
ابتلا به این ویروس محدودیت سنی خاصی ندارد ولی با سن و جنسیت ارتباط دارد. عفونت HTLV-1 در خانم‌ها تا دو برابر بیشتر از آقایان گزارش شده‌است و خطر بروز آن با افزایش سن بیشتر می‌شود. همچنین وضعیت اقتصادی اجتماعی پایین همراه با افزایش خطر عفونت HTLV-1 می‌باشد. به‌علاوه همراهی این ویروس با عفونت HIV، هپاتیت بی (HBV ) و هپاتیت سی (HCV) نشان داده شده‌است.
راه‌های انتقال HTLV-1
انتقال از طریق خون و فرآورده‌های خونی: احتمال ابتلای فرد به HTLV-1 بدنبال تزریق خون آلوده به این ویروس، 40 تا 60 درصد است و آزمایش مثبت در طی 8-7 هفته پس از دریافت خون آلوده روی می‌دهد. دریافت فراورده‌های حاوی مثل سلول گلبول قرمز متراكم، خون كامل و پلاكت در مقایسه با فراورده‌های پلاسما خطر بیشتری برای انتقال عفونت دارد.
انتقال از طریق اعتیاد تزریقی و وسایل مشترک آلوده به خون: انتقال از طریق وسایل آلوده به خون مثل سرنگ و سوزن مشترک در معتادان تزریقی و انجام حجامت و یا خالكوبی با وسایل آلوده یکی از راه‌های مهم انتقال HTLV است. شیوع هر دو عفونت HTLV-1 و HTLV-2 در آمریكای شمالی و اروپا در معتادان تزریقی بیشتر از جمعیت عمومی است و در میان این گروه فراوانی بیشتر نوع 2 ویروس نسبت به نوع 1 آن اثبات شده‌است.
انتقال از طریق تماس جنسی: HTLV-1 در ترشحات جنسی افراد مبتلا وجود دارد و می‌تواند از طریق تماس جنسی منتقل شود. خطر انتقال جنسی عفونت از مردان مبتلا به زنان بسیار بیشتر از خطر انتقال آن از زنان مبتلا به مردان است (تا 4 برابر). شاید به همین دلیل است كه عفونت با ویروس HTLV-1 در خانم‌ها بیشتر از آقایان گزارش شده‌است. آخرین اطلاعات نشاندهنده این مطلب است كه در طول رابطه جنسی منظم با یك فرد مبتلا احتمال ابتلا از این طریق در حدود 7 درصد است.
انتقال از مادر به کودک: انتقال از مادر به كودك هم در دوران بارداری و هم بعد از زایمان از طریق شیردهی صورت می‌گیرد. میزان این انتقال حدود 15 تا 30 درصد برآورد می‌شود. یعنی حدود یك چهارم كودكانی كه از مادران مبتلا متولد می‌شوند، به عفونت HTLV-1 مبتلا می‌گردند. با این حال اغلب اوقات انتقال ویروس از مادر به فرزند از طریق شیر مادر صورت می‌گیرد. اگر چه میزان این انتقال بستگی به عوامل مختلفی از جمله مدت شیردهی دارد. خطر ابتلای كودك با طولانی شدن مدت شیردهی افزایش می‌یابد و این خطر در سه ماهه اول شیردهی اندك است. خطر انتقال آن در كودكانی كه با شیر مادر تغذیه نمی‌شوند كمتر از 5 درصد است كه احتمالا در داخل رحم و یا حول‌وحوش تولد صورت می‌گیرد. مدت زمان مثبت شدن ازمایش خون در شیرخوار به‌طور معمول از 1 تا 3 سال متغیر است.
راه‌های انتقال HTLV-2
مطالعات نشان داده‌اند روش‌های انتقال HTLV-2 مشابه راه‌های انتقال HTLV-1 است اگرچه انتقال جنسی آن قطعی نشده است. انتقال HTLV-2 از طریق مادر به فرزند با و بدون تغذیه از شیر مادر رخ می‌دهد و میزان آن مشابه HTLV-1 است. وجود سلول‌های آلوده به HTLV-2 در شیر مادر به همراه تبدیل سرمی در كودكان نشاندهنده انتقال پس از تولد ویروس – احتمالا از طریق شیر مادر- می‌باشد. از طرف دیگر HTLV-2 به طور شایع مسئول موارد سرمی مثبت عفونت HTLV در معتادان تزریقی است. گروه دیگری كه شیوع HTLV-2 در آنها زیاد است جمعیت‌های بومی قاره امریكا است. جدا بودن تاریخی بیشتر این جمعیت‌ها به همراه نادر بودن عوامل خطر HTLV-2 در آنها مطرح كننده این موضوع است كه این عفونت ممكن است برای هزاران سال به شكل فعلی وجود داشته و یا احتمالا با مهاجرت نیاكان آنان از آسیا به آمریكا برده شده‌است.
راه‌های عدم انتقال HTLV
HTLV از طریق تعاملات معمول اجتماعی منتقل نمی‌شود. همچنین در حال حاضر شواهد مشخصی از انتقال این ویروس از راه بزاق و گزش حشرات وجود ندارد.
عمده افرادی كه مبتلا به عفونت HTLV-1 می‌باشند، هیچگاه دچار بیماری ناشی از این عفونت نمی‌شوند و تا آخر عمر بی‌علامت باقی می‌مانند. این ویروس در تمام طول عمر فرد باقی می‌ماند بدون اینكه هیچ آسیبی به بدن وی وارد نماید و فرد بدون آنکه متوجه شود زندگی معمول خود را ادامه می‌دهد. در واقع بسیاری از افراد مبتلا به این ویروس از ابتلای خود اطلاعی ندارند و ابتلای آنان ممكن است به طور اتفاقی مثلا پس از اهدای خون و آزمایش نمونه خون آنها مشخص گردد. گروه كوچكی از افراد دچار عفونت (تقریبا یك نفر از هر بیست تا سی نفر)، مبتلا به یك بیماری ناشی از آن می‌گردد كه البته این مساله در اغلب موارد ده‌ها سال پس از عفونت اولیه رخ می‌دهد. علت اینكه چرا تعدادی از افراد مبتلا به HTLV-1 بی‌علامت باقی می‌مانند و سایرین مبتلا به این اختلالات می‌شوند مشخص نیست.
عفونت HTLV-1 می‌تواند منجر به نوعی سرطان خون به نام لوكمی سلول‌های تی بالغین یا ATL، یک اختلال حرکتی مزمن به نام HAM/TSP، التهاب عنبیه چشم و نیز التهاب پوستی عفونی كودكان شود. به‌علاوه همراهی این عفونت با برخی اختلالات التهابی مثل التهاب مفاصل (آرتریت)، التهاب عضلات (میوزیت)، التهاب ریه (آلوئولیت) و التهاب پوستی (درماتیت) و نیز با تعدادی از عفونت‌ها مثل سل و برخی بیماری‌های انگلی مشخص شده‌است اما هنوز شواهد قطعی برای این ارتباط وجود ندارد.
نقش عفونت HTLV-2 در بیماری‌های انسان به‌خوبی شناخته نشده‌است.
میلوپاتی وابسته به HTLV-1 یا HAM/TSP
مهمترین تظاهر بالینی عفونت HTLV-1، میلوپاتی وابسته به HTLV-1 یا HAM/TSP است كه حاصل التهاب اعصاب نخاعی بوده و منجر به سفتی و ضعف پاها می‌شود. از هر یكصد شخص مبتلا به ویروس HTLV-1، 1 تا 4 نفر دچار میلوپاتی می‌شوند. از زمان ورود ویروس به بدن تا شروع علائم عصبی از چند ماه تا چند سال ممكن است طول بكشد. به‌طور كلی شروع این بیماری در دهه 4 تا 5 زندگی می‌باشد و در زنان شایع‌تر از مردان است. انتقال جنسی HTLV-1 اصلی‌ترین راه انتقال عفونت است كه منجر به بروز میلوپاتی ناشی از ویروس HTLV-1 می‌شود. با این حال بروز این بیماری بدنبال انتقال خون آلوده بسیار سریع‌تر بوده و 1 ماه تا 4 سال پس از انتقال فرآورده‌های خونی آلوده رخ می‌دهد.
به نظر می‌رسد كه توانایی دستگاه ایمنی افراد مبتلا به ویروس اهمیت زیادی در كنترل بیماری‌های ناشی از این عفونت دارد. در واقع هرچه تعداد ویروس های رشد كرده در خون افراد مبتلا كمتر باشد، احتمال بروز بیماری میلوپاتی ناشی از ویروس HTLV-1 كمتر می‌باشد.
شایع‌ترین شکایت بیماران ضعف اندام‌های تحتانی و اختلال در راه رفتن می‌باشد. علائم دیگر به شکل كمردرد، مور مور شدن و درد اندام‌های تحتانی، اختلالات ادراری به شکل تکرر ادرار و فوریت در ادرار کردن، یبوست و در مردان ناتوانی جنسی می‌باشد. البته همه این علایم در یك بیمار ممكن است رخ ندهند. بیماری بسیار آرام شروع می‌شود و گسترش آهسته‌ای دارد و علایم ممكن است در ابتدا به آرتروز مفاصل و یا كهولت سن ارتباط داده‌شوند.
داروهای مختلفی برای علایم مختلفی كه در این بیماری بروز می‌نمایند، تجویز می‌شود. كارایی تجویز داروهای ضد التهابی، در دست بررسی است.
سرطان خون ناشی از ویروس HTLV-1
این نوع سرطان خون یكی از انواع نادر سرطان خون و اغلب كشنده‌است. پس از ورود ویروس به بدن چندین سال تا چندین دهه زمان نیاز است كه سرطان خون ایجاد شود لذا این بیماری عمدتا در سنین 40 تا 70 ساله رخ می‌دهد. افرادی كه عفونت HTLV-1 را در اوایل زندگی خود كسب كرده‌باشند خطر بیشتری برای ابتلا به این سرطان دارند و در افرادی كه در سنین بزرگسالی دچار این عفونت شده‌اند به ندرت ممكن است رخ دهد.
حدود 1 تا 5 درصد افراد ناقل این ویروس در مناطق اندمیك به این بیماری مبتلا می‌گردند و بروز آن در مردان بیشتر از زنان است. سرطان خون ناشی از ویروس HTLV-1 با انتقال عفونت از مادر به فرزند به‌ویژه از طریق شیر مادر در ارتباط است اما هیچ موردی از آن در كسانی كه به دنبال انتقال خون مبتلا شده‌اند گزارش نشده‌است. تشخیص این نوع سرطان خون بر اساس مجموعه‌ای از علایم اختصاصی بالینی و آزمایشگاهی همراه با اثبات عفونت HTLV-1 می‌باشد. این بدخیمی پیشرونده بوده و با پیش آگهی ضعیف است که سلول‌های سرطانی در آن نسبت به داروهای شیمی درمانی مقاومت نشان می‌دهند. در جدیدترین مطالعه در بیمارستان قائم (عج) مشهد، یك رژیم سه دارویی به طور کامل در بعضی از بیماران موثر بود.
ابتلا به ویروس را با آزمایش خون می‌توان تشخیص داد كه این كار با فاصله زمانی كمی از ورود ویروس به بدن قابل انجام است زیرا به محض ورود ویروس به بدن، دستگاه ایمنی بدن انسان شروع به تولید پادتن‌هایی (آنتی‌بادی) علیه ویروس می‌نماید تا با ویروس مبارزه نماید. این پادتن‌ها كه به‌طور اختصاصی برای این ویروس خاص تولید و ترشح شده‌اند در آزمایشگاه قابل اندازه‌گیری هستند و به این طریق بیماری تشخیص داده می‌شود. با این حال در آزمایش‌های رایج خون كه افراد برای بررسی سلامت خود انجام می‌دهند مانند آزمایشات چربی و قند خون این ویروس بررسی نمی‌شود و باید به‌صورت اختصاصی برای آن درخواست نمود.
میانگین فاصله زمانی شروع عفونت تا مثبت شدن آزمایش خون فرد مبتلا كه به‌عنوان دوره پنجره نیز نامیده می‌شود، بستگی به روش انتقال دارد. متوسط این دوره در دریافت‌كنندگان خون آلوده به HTLV-1 ، 36 تا 72 روز برآورد شده‌است. اما در كودكانی كه از طریق مادران خود مبتلا شده‌اند تولید آنتی‌بادی‌های HTLV-1 حتی سه سال پس از تولد گزارش شده‌است. در انتقال جنسی عفونت، زمان دقیق تبدیل سرمی نامشخص است. با این حال فاصله زمانی بیش از سه سال بیان شده‌است.
عدم وجود پادتن‌های ضد ویروس در خون بیمار رد كننده عفونت و ابتلای فرد است و لذا اگر نتیجه آزمایش منفی باشد ممكن است آزمایش زودتر آز آن كه بدن وقت نماید تا پادتن علیه ویروس بسازد (یعنی در دوره پنجره) انجام شده باشد و در موارد مشكوك توصیه می‌شود كه آزمایش سه ماه بعد مجدد تكرار شود.
در فردی كه مبتلا به عفونت HTLV است پیگیری توسط تیم متخصص شامل عفونی، خون و مغز و اعصاب و روانشناس لازم است. توصیه شده كه سالانه حداقل یكبار شمارش گلبولی و معاینه عصبی انجام گیرد.
در حال حاضر هیچ درمانی برای ریشه كنی عفونت HTLV-1 وجود ندارد. البته به دلیل اینكه در حدود 95 درصد افرادی كه مبتلا به این عفونت هستند، در طول عمر خود دچار هیچ بیماری مرتبط با این عفونت نمی‌شوند، درمان برای ریشه‌كنی عفونت نه موثر و نه بی‌خطر می‌باشد.
هیچ درمان مداخله‌ای برای ابتدای ورود ویروس (حاد) نداریم ولی در حالتی كه بیماریها ایجاد شوند براساس بیماریها درمانهایی انجام می‌گردد. سرطان خون ناشی از ویروس HTLV-1 با شیمی درمانی قابل درمان است. اما در طول عمر بیمار تاثیر زیادی ندارد. درمان اختلال حرکتی ناشی از عفونت HTLV-1 محدودیت‌های بیشتری دارد و عمدتا به صورت درمان علامتی انجام می‌شود.
در افراد مبتلا به این عفونت توصیه می‌شود كه در خصوص خطر احتمالی ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلب (عفونت در اثر میكرب‌هایی كه معمولا در بدن افراد سالم ایجاد بیماری نمی‌كنند) مراقب بود. همچنین توصیه می‌شود كه از نظر عفونت همزمان با ویروس HIV نیز در افراد با عفونت HTLV-1 بررسی نمود.
از آنجا که پیامدهای پزشكی، اجتماعی و فرهنگی ناشی از عفونت HTLV-1 برای بیماران و خانواده آنها بسیار شدید می‌باشد، پیشگیری از ابتلا به این عفونت بسیار مهم است.
در حال حاضر هیچ واكسن موثری علیه این عفونت وجود ندارد.
انتقال این ویروس از طریق فرآورده‌های خونی با غربالگری آنتی‌بادی این ویروس در خون‌های اهدایی كاهش می‌یابد. در برخی از كشورها غربالگری داوطلبان اهدای خون از نظر آنتی بادی HTLV همراه با حذف گروه‌های پرخطر از اهدای خون منجر به انتقال پایین این عفونت از طریق انتقال خون شده است. در حال حاضر كلیه خون‌های اهدایی در استانهای خراسان رضوی، شمالی و جنوبی از نظر آنتی‌بادی‌های HTLV غربالگری می‌شوند اما در سایر مناطق كشور برنامه خاصی برای این منظور وجود ندارد.
انتقال ویروس از مادر به فرزند یكی از راه‌های مهم انتقال HTLV می‌باشد كه باعث ایجاد بیماری می‌گردد؛ بنابراین بررسی مادران از نظر این ویروس در مناطق بومی عفونت نقش مهمی در پیشگیری ایفا خواهد كرد. ابتلا به عفونت HTLV-1 در آزمایشات رایج دوران حاملگی، در اكثر مناطق دنیا به صورت رایج انجام نمی‌شود اما در برخی مناطق بومی انجام می‌شود.
در مادران مبتلا عدم تغذیه با شیر مادر باعث كاهش قابل توجهی در میزان ابتلای شیرخواران می‌گردد. اگر چه این موضوع ممكن است در كشورهای در حال توسعه باعث عوارض عمده‌ای از جمله سوء‌تغذیه در نوزادان و افزایش مرگ و میر آنها گردد.
عفونت HTLV-1 همانند دیگر عفونت‌های مقاربتی، مرتبط با تماس جنسی محافظت نشده، داشتن شركای جنسی متعدد و وجود زخم در اندام تناسلی می‌باشد. لذا انتقال جنسی این ویروس با پایبندی به اصول اخلاقی و پرهیز از تماس‌های جنسی ناسالم به سادگی قابل پیشگیری خواهد بود. و بالاخره مشاوره و آموزش به معتادان تزریقی در مورد كاهش آسیب می‌تواند در پیشگیری از عفونت HTLV-1 در این افراد موثر باشد.
همچنین باید توجه داشت مشكلات روانپزشكی مانند افسردگی، اضطراب و نقص در روابط بین فردی در افراد مبتلا شایع است. لذا دسترسی افراد به اطلاعات صحیح در مورد HTLV-1 و مشاوره مناسب آنان اهمیت بسیار زیادی دارد. به‌طور كلی آموزش مهمترین اصل برای پیشگیری از انتقال عفونت HTLV-1 به دیگران است.