جنوب ژاپن بیشترین شیوع HTLV-1 را در جهان دارد و بیش از 10 درصد جمعیت عمومی آن مبتلا به این ویروس است.

در ایران تنها نوع 1 ویروس یعنی HTLV-1 شناسایی شده است.

بیشترین شیوع HTLV-1 در ایران از استان خراسان رضوی گزارش شده است. در مطالعه جهاد دانشگاهی در سال 1388 خورشیدی، شیوع كلی عفونت HTLV-1  در جمعیت عمومی مشهد، 2/1 درصد به‌دست آمد. همچنین بررسی مراجعین به آزمایشگاه جهاد دانشگاهی در نیشابور، شیوع بالای عفونت را در این شهرستان تایید کرد. شیوع بالای 1 درصد HTLV-1 در جمعیت عمومی سبزوار و تربت حیدریه نیز گزارش شده است. از طرف دیگر شیوع این عفونت در جمعیت عمومی استان‌های خراسان جنوبی و گلستان کمتر از 0/5 درصد است. مطالعاتی كه در داوطلبان اهدای خون كشور انجام شده است، بیانگر شیوع بسیار پایین عفونت HTLV-1 در بیشتر استان‌ها است. با این حال شیوع عفونت در بیماران تالاسمی، هموفیلی و همودیالیزی در بیشتر استان‌های كشور بالاست.

HTLV-1 عمدتا از مادر به نوزاد به‌خصوص از طریق شیر مادر، به دنبال تماس با خون آلوده و استفاده از سرنگ و سوزن آلوده (مثلا در دندان‌پزشکی، حجامت، خالکوبی و اقدامات زیبایی) و از طریق ارتباط جنسی انتقال می‌یابد. خطر ابتلای كودك در سه ماهه اول شیردهی اندك است اما با طولانی شدن مدت شیردهی افزایش می‌یابد. در رابطه جنسی محافظت نشده احتمال ابتلای هر دو طرف وجود دارد اما احتمال انتقال عفونت از مرد به زن بیشتر از انتقال آن از زن به مرد است.

خیر. HTLV-1 از طریق تماس و ارتباطات عادی روزمره مثل دست دادن، روبوسی، استفاده از توالت و استخر عمومی، غذا خوردن و نظائر آن منتقل نمی‌شود.

انتقال HTLV-1 به‌طور آزاد صورت نمی‌گیرد بلكه از طریق سلول‌های بدن میزبان كه به ویروس آلوده شده‌اند به افراد دیگر منتقل می‌شود. پس این ویروس نمی‌تواند از طریق هوا، عطسه و سرفه، آب، غذا، دست دادن، بغل كردن، بوسیدن، توالت و استخر عمومی بین افراد منتشر شود. همچنین شواهد مشخصی از انتقال عفونت از راه بزاق وجود ندارد.

بله. میزان ابتلا به عفونت HTLV-1 با سن و جنسیت افراد ارتباط دارد. خطر بروز عفونت با افزایش سن بیشتر می‌شود و در خانم‌ها تا دو برابر بیشتر از آقایان گزارش شده است.

دریافت فراورده‌های خونی حاوی سلول مثل خون كامل، گلبول قرمز متراكم و پلاكت در مقایسه با فراورده‌های پلاسما خطر بیشتری برای انتقال عفونت دارند.

انتقال از مادر به كودك به‌طور عمده بعد از زایمان و از طریق تغذیه کودک با شیر مادر صورت می‌گیرد. میزان این انتقال حدود  15 تا 30 درصد برآورد می‌شود. یعنی حدود یك چهارم كودكانی كه از مادران مبتلا متولد می‌شوند، دچار عفونت با ویروس HTLV-1  می‌شوند. خطر ابتلای كودك در سه ماهه اول شیردهی اندك است اما با طولانی شدن مدت شیردهی افزایش می‌یابد. خطر انتقال در كودكانی كه با شیر مادر تغذیه نمی‌شوند كمتر از 5 درصد است كه احتمالا در داخل رحم و یا حول‌وحوش تولد صورت می‌گیرد.

خیر. HIV نام ویروسی است که باعث ایدز می‌شود اما HTLV-1 ویروس جداگانه‌ای است و هیج ارتباطی به ایدز ندارد.

ایدز که به‌معنای بیماری نقص ایمنی اکتسابی است، توسط ویروس HIV ایجاد می‌شود. به‌دلیل مشابهت اسمی با HIV، اغلب تصور می‌شود عفونت HTLV منجر به بیماری ایدز می‌گردد. این تصور اشتباه است و همانطور که گفتیم، HTLV-1 با HIV  فرق دارد و به هیچ عنوان باعث ایدز نمی‌شود.

اگر چه عفونت HTLV-1 در همه عمر در بدن افراد مبتلا باقی می‌ماند اما بیشتر مبتلایان تا آخر عمر بدون علامت می‌مانند و هیچگاه به بیماری خاصی دچار نمی‌شوند. این ویروس در تمام طول عمر فرد مبتلا در بدن وی باقی می‌ماند بدون اینكه آسیبی به بدن وی وارد نماید و فرد بدون آنکه متوجه شود زندگی معمول خود را ادامه می‌دهد. به همین دلیل اغلب از ابتلای خود بی‌اطلاع هستند. با این حال در موارد معدودی (تقریبا یك نفر از هر بیست تا سی نفر)، افراد با عفونت HTLV-1، دچار بیماری‌های مهمی می‌شوند.

علت این موضوع به‌طور دقیق مشخص نیست.

عفونت HTLV-1 می‌تواند منجر به اختلالات التهابی و یا بدخیمی گردد. دو بیماری مهم که ارتباط قطعی با عفونت HTLV-1 دارند عبارتند از: لوكمی سلول تی بزرگسالان (ATL) که نوعی سرطان خون است و میلوپاتی وابسته به HTLV-1 یا HAM/TSP  که نوعی اختلال حرکتی ناشی از درگیری نخاعی است. البته این بیماری‌ها ممکن است ده‌ها سال پس از عفونت اولیه رخ دهد.

میلوپاتی وابسته به HTLV-1 یا HAM/TSP  حاصل التهاب اعصاب نخاعی است كه منجر به سفتی و ضعف عضلات پاها می‌شود. شایع‌ترین شکایت بیماران مبتلا، ضعف اندام‌های تحتانی و اختلال در راه رفتن است. علائم دیگر به شکل كمردرد، مورمور شدن و درد اندام‌های تحتانی، اختلالات ادراری به شکل تکرر ادرار و فوریت در ادرار کردن، یبوست و ناتوانی جنسی مردان است. البته همه این علایم در یك بیمار ممكن است رخ ندهند.

 پس از ورود ویروس به بدن چندین سال تا چندین دهه زمان نیاز است كه سرطان خون ناشی از HTLV-1 ایجاد شود لذا این بیماری عمدتا در سنین 40 تا 70 ساله رخ می‌دهد. تشخیص این نوع سرطان خون براساس مجموعه‌ای از علایم اختصاصی بالینی و آزمایشگاهی همراه با اثبات آزمایشگاهی عفونت HTLV-1 است. برخی از انواع این بدخیمی پیشرونده بوده و نسبت به داروهای شیمی درمانی مقاومت نشان می‌دهند.

ابتلا به HTLV-1 را فقط می‌توان با آزمایش خون تشخیص داد. به محض ورود ویروس به بدن، دستگاه ایمنی انسان شروع به تولید پادتن‌هایی (آنتی‌بادی) بر علیه ویروس می‌کند تا با آن مبارزه نماید. این پادتن‌ها كه به طور اختصاصی برای این ویروس خاص تولید و ترشح شده‌اند در آزمایشگاه قابل اندازه گیری هستند. این عفونت با انجام آزمایشات اولیه و سپس در صورت مثبت بودن نتایج آنها با آزمایشات تاییدی تشخیص داده می‌شود.

در آزمایش‌های رایج خون كه افراد برای كنترل سلامت خود انجام می‌دهند (چكاپ)، آزمایش HTLV-1 وجود ندارد و باید به صورت اختصاصی برای آن درخواست شود.

 آزمایش تشخیص HTLV-1 برای همه افراد توصیه نمی‌شود و فقط در كسانی كه به دلیل داشتن سابقه پرخطر مثل تماس با خون آلوده (مثلا فرو رفتن سوزن آلوده به بدن در كاركنان بیمارستانی)، اعتیاد تزریقی و یا داشتن سابقه خانوادگی عفونت، انجام آزمایش تشخیصی HTLV-1 ضرورت پیدا می‌كند.

 در حال حاضر هیچ درمانی برای عفونت HTLV-1 وجود ندارد. البته به دلیل اینكه بیشتر افراد مبتلا به این عفونت در طول عمر خود دچار هیچ بیماری مرتبط با این عفونت نمی‌شوند، درمان عفونت در افراد بدون بیماری، نه لازم و نه موثر است. در حالتی كه بیماری‌های ناشی از ویروس ایجاد شوند، درمان براساس نوع بیماری انجام می‌شود. سرطان خون ناشی از ویروس HTLV-1 با شیمی‌درمانی قابل درمان است اما در طول عمر بیمار تاثیر زیادی ندارد. درمان اختلال حرکتی ناشی از عفونت HTLV-1 عمدتا به‌صورت درمان علامتی انجام می‌شود.

بله. توصیه می‌شود این افراد سالانه حداقل یكبار توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب ویزیت شوند و نیز آزمایش شمارش گلبول‌های خون را انجام دهند.

خیر. هنوز واکسن موثری برای عفونت HTLV-1 وجود ندارد.

در حال حاضر موثرترین راه برای كنترل عفونت و پیامدهای آن در جامعه، پیشگیری است. پیشگیری از این عفونت مستلزم اطلاع داشتن از راه‌های اصلی انتقال ویروس،پرهیز از ترس بیجا و خودداری از اقدامات نادرست و غیر علمی در برخورد با افراد مبتلا است.

 بله. در بسیاری از كشورهای توسعه‌یافته آزمایش داوطلبان اهدای خون از نظر HTLV، معاف كردن گروه‌های پرخطر از اهدای خون و نیز اجرای فرایندهای ویروس‌زدایی از خون‌های اهدایی منجر به کاهش خطر انتقال این عفونت از طریق انتقال خون شده است. در ایران هم در حال حاضر كلیه خون‌های اهدایی در برخی از استان‌های کشور از جمله خراسان رضوی، شمالی و جنوبی از نظر HTLV آزمایش می‌شوند.

در صورتی که عفونت HTLV-1 در مادر تشخیص داده شود، عدم تغذیه کودک با شیر مادر و یا كوتاه كردن مدت شیردهی به كمتر از 3 ماه، باعث كاهش قابل توجهی در میزان ابتلای شیرخواران می‌گردد.‌ اگر چه این موضوع ممكن است باعث عوارض عمده‌ای  از جمله سوء‌تغذیه در نوزادان و افزایش مرگ و میر آنها گردد. در این موارد اقداماتی مانند حرارت دادن شیر و یا فریز كردن آن قبل از تغذیه كودك و یا تغذیه با شیر خشک راهكار جایگزین مناسبی خواهد بود.

توصیه می‌شود مبتلایان به HTLV-1 اطلاعات خود را با پزشک خود در میان بگذارند. سوزن، سرنگ، تیغ ریش‌تراشی، مسواک و دیگر وسایل تیز و برنده را با کسی به اشتراک نگذارند. خون و یا سایر بافت‌های بدن خود را اهدا نکنند. افراد متاهل، ابتلای خود به ویروس را به اطلاع همسر خود برسانند و وی را به انجام آزمایش تشخیصی HTLV  تشویق کنند. در روابط جنسی خود حتما از کاندوم استفاده کنند.

بله. ابتلا به عفونت HTLV-1  منعی برای ازدواج ایجاد نمی‌کند.

 بله. ابتلا به عفونت HTLV-1  منعی برای بچه‌دار شدن ایجاد نمی‌کند. در دوره‌ کوتاهی که زوجین به قصد بارداری روابط جنسی خواهند داشت، خطر انتقال ویروس ناچیز است. همچنین در صورت عدم تغذیه نوزاد با شیر مادر و یا کوتاه بودن مدت شیردهی، خطر انتقال از مادر به نوزاد اندک خواهد بود.