تعداد زیادی از ویروس‌ها لنفوسیتهای انسانی را آلوده می‌نمایند همانند ابشتین بار ویروس (EBV) هرپس ویروس 8 (HHV_8)، سیتو مگالوویروس (CMV) و رتروویروس‌ها.
ژنوم خانواده رتروویروس‌ها RNA می‌باشد به طوری که همه اعضای خانواده , دو رشته کاملا همسان از RNA دارند. اما پس از ورود ویروس به سلول میزبان (به طور مثال سلول T انسان) این ژنوم RNA بی تبدیل به DNA می‌شود که بتواند در کروموزوم میزبان ادغام گردد. این قطعه از DNA که پروویروس نام دارد، الگوی اصلی فعالیت ویروس برای تکثیر و ساخت مولکول‌‌های تنظیم کننده سلول میزبان خواهد بود. این نوع از فعالیت، مختص این خانواده ویروسی و از مشخصات اصلی متمایز کننده آنها می‌باشد.
رتروویروس‌ها خانواده‌ای متشکل از گونه‌های متفاوت ویروسی در مهره‌داران می‌باشند که ویژگی‌های بسیار متفاوتی دارند. شش نوع رتروویروس تاكنون شناخته شده‌اند: HTLV1 (ویروس لنفوتروفیك سلول T انسانی نوع یك) ، HTLV2،HTLV3 ، HTLV4، HIV1 و HIV2 . البته ویروس HIV در ابتدا كه كشف شد بعنوان HTLV-3 نامیده‌شد ولی بعدها متوجه شدند که متفاوت از HTLV است.
عفونت با بعضی رتروویروس‌ها حتی در شرایطی که همراه با ویرمی در سرتاسر عمر هستند، در کسر بزرگی از افراد آلوده بیماری آشکاری ایجاد نمي‌کند. اما بعضی از اعضای این خانواده ویروسی ،بیماری‌هایی از قبیل بدخیمی‌های سریع و بیمارهای طولانی مدت، اختلالات عصبی و کاهش ایمنی را سبب می‌شوند. بطور مثال ویروس نقص ایمنی انسان (HIV) بطور تقریبی در اکثر افراد آلوده باعث سرکوب سیستم ایمنی و بروز بیماری‌های عفونی میکروبی و بدخیمی‌ها می‌شود .اما برخی دیگر مانند HTLV-1 فقط در حدود 5-1 درصد از افراد آلوده آن هم در مدت بسیار طولانی (30-20 سال) بیماری های وابسته از قبیل میلوپاتی و گاهی لوسمی –لنفوم سلول T بزرگسالان را ایجاد می‌کند. بیماریزایی HTLV-2 بسیار کمتر از HTLV-1است و بیماریزايی HTLV-3 و HTLV-4كه به تازگی شناسایی شده‌اند هنوز مشخص نشده‌است.
ويروس لنفوتروپيك سلول‌هايT انساني (Human T-cell lymphotropic virus يا HTLV) يك ويروس RNA دار از خانواده رتروويريده‌‌ها و گونه دلتاويروس‌ها مي‌باشد. HTLV1 يك ويروس بسيار قديمي است كه به نظر مي‌رسد هزاران سال است كه بشر به آن مبتلا شده‌است. در طول قرون گذشته اين بيماري از آفريقا به ساير مناطق جهان گسترش پيدا كرده‌است. در اواخر دهه هفتاد ميلادي مجموعه‌اي از لوسمي‌هاي مشابه در جنوب غربي ژاپن منجر به معرفي نوع خاصي از لوسمي با نام لوسمي سلول T بزرگسالان (ATLL) شد. چند سال بعد در سال 1979 ویروس HTLV-1 توسط دكتر برنارد پويز و فرانسيس سوسكتي و همكاران در آزمايشگاه روبرت سي گالو در آمریکا به عنوان اولین رتروویروس انسانی از بیمار مبتلا به لنفوم جلدی جدا و شناسایی گردید كه بعدا مشخص شد مبتلا به ATLL بوده‌است. در سال 1980 تکثیر اين ويروس با کمک اینترکولین 2 میسر گردید .در سال 1982 نیز HTLV-2 توسط kalyanaramanبه عنوان دومین رتروویروس از لنفوم سلول مویی جدا شد.
همانطور که از نام این ویروس‌ها پیداست آنها به سلول T انسانی گرایش دارند . تفاوت آنها با HIV در این است که آنها اختلالات لمفوپرولیفراتیو می‌دهند در حالیکه HIV به طور واضح لنفوپنی و نقص ایمنی می‌دهد.
مطالعات اپیدمیولوژی مولکولی نشان داده‌است که پروویروس HTLV-1 بطور قابل ملاحظه‌ای از نظر ژنتیکی پایدار است. اين ويروس داراي گروه‌هاي مختلف مي‌باشد که تاکنون 6 نوع از آن شناخته شده‌است. هر یک از این سروتایپ‌ها انتشار جغرافیایی منحصر به فردی دارند به طوریکه زيرگروه A در بسياري از مناطق اندميك جهان از جمله ژاپن، حوزه درياي کارائیب و ايران يافت مي‌شود و لذا به‌عنوان زيرگروه بين‌المللي (cosmopolitan) نيز شناخته مي‌شود. زيرگروه C در جزاير ملانزی در قاره اقيانوسيه، زيرگروه‌هاي B، D و F در آفريقاي مركزي و زيرگروه E در آفريقاي جنوبي و مركزي گزارش شده‌است. با اين حال بايد توجه داشت كه اين گروه‌بندي مولكولي نقش چنداني در مطالعات اپيدميولوژيك HTLV-1 ندارد زيرا اين عفونت‌ها در بيشتر موارد به‌وسيله زيرگروهبين‌المللي (cosmopolitan) ويروس ايجاد مي‌شوند. به‌علاوه بروز بيماري‌هاي ناشي از HTLV-1 مرتبط با زيرگروه اين ويروس در افراد آلوده نمي‌باشد.
HTLV-2 داراي دو زيرگروه A و B مي‌باشد که زيرگروه A در آمريکاي شمالي و زيرگروه B اغلب در بومي‌هاي آمريکا ديده مي‌شود. به‌علاوه هر دو زيرگروه در معتادان تزريقي اروپا ديده شده‌است.
عفونت HTLV1 نيز مانند عفونت با ساير رتروويروس‌ها، در همه عمر باقي مي‌ماند و مي‌تواند زماني كه آنتي بادي بر عليه ويروس ساخته شده‌است، در سرم فرد آلوده شناسايي شود.