ويروس HTLV در داخل بدن موجودات زنده به صورت آزاد در سرم ديده نمي‌شود و به صورت داخل سلولي يافت مي‌گردد. تماس مستقیم سلول به سلول نقش مهمی در انتقال ویروس ایفا می‌کند چرا که ویروس به مقدار بسیار کمی بصورت آزاد وجود دارد. این ویروس عمدتا سلولهای TCD4 مثبت را آلوده می‌کند و همچنین سلولهای TCD8 مثبت و دندریتیک را نیزآلوده می‌کند.بنابراين ویروس از طریق هوا، دست دادن و تماس های عادی منتقل نمی‌شود و عمده راههای انتقال آن زمانی است که احتمال انتقال سلول آلوده امکان پذیر باشد. مثل انتقال خون، اعمال جراحی، اعمال دندان‌پزشکی، حجامت، استفاده از سرنگ و سوزن مشترک، از طریق سلولهای آلوده در شیر مادر و تماس جنسی بخصوص از مرد به زن.
به نظر مي‌رسد ميزان اهميت انواع روش‌هاي آلوده شدن با اين ويروس در مناطق جغرافيايي مختلف متفاوت باشد. در ژاپن نمونه گيري‌هاي خوشه‌اي نشان‌دهنده اين مساله است كه ويروس بيشتر وابسته به انتقال از مادر به كودك است. در منطقه كاراييب، انتقال ويروس بيشتر به صورت انتقال از نوع جنسي و در افرادي كه با شريك هاي جنسي متعدد دارند ديده مي‌شود.
ابتلا به این ویروس محدودیت سنی خاصی ندارد ولی با سن و جنسیت ارتباط دارد. عفونت HTLV-1 در خانم‌ها (به‌ويژه بعد از 30 سالگي) تا دو برابر بيشتر از آقايان گزارش شده‌است. همچنين خطر بروز آن با افزايش سن بيشتر مي‌شود. به‌علاوه مطالعات مختلف در هر دو مناطق اندميك و غير اندميك نشان داده‌اند كه وضعيت اقتصادي اجتماعي پايين همراه با افزايش خطر عفونت HTLV-1 مي‌باشد و مطالعه گروه‌هاي پرخطر، همراهي اين ويروس را با عفونت HIV، HBV و HCV نشان داده‌است.
اگر چه DNA پروويرال و آنتي‌بادي‌هاي ضد HTLV-1 در بزاق قابل تشخيص هستند اما در حال حاضر شواهد مشخصي از انتقال عفونت از راه بزاق وجود ندارد.